Journalisten ontploffen snel, maar zijn niet de enigen
Grensoverschrijdend gedrag is een breed probleem bij de publieke omroep, zo concludeerde de Commissie van Rijn onlangs in een rapport dat als schokkend werd ervaren. ‘Wat zijn dat voor haantjes die daar werken,’ was één van de reacties in mijn omgeving, maar mijn stelling luidt dat vergelijkbaar haantjesgedrag niet alleen in ‘Hilversum’ voorkomt.
Boze mensen kom je overal tegen, maar bij sommige gelegenheden ontploffen mensen eerder dan bij andere. Vooral mensen die onder hoogspanning werken en niet snel genoeg resultaat zien, kunnen uitvallen. En hoe belangrijker het te bereiken resultaat (televisieuitzending!), des te groter de ontlading, beter gezegd de ontploffing. Journalisten, vooral televisiejournalisten, zijn geneigd te denken dat de hele wereld om hen draait en krijgen nauwelijks tegengas. En dan is het ook nog zo dat veel omroepmedewerkers onzeker zijn over hun werk omdat ze geen vast contract hebben, zo staat het in het rapport van de commissie. Het zorgt voor een hoge omloopsnelheid van personeel en tekorten aan kennis en ervaring.
Al weer tientallen jaren geleden werkte ik als student op de afdeling niet-automatische (internationale) telefoongesprekken van de toenmalige PTT. ‘Hilversum’ was natuurlijk een grote klant. Ook toen was al bekend dat je wel eens een briesende journalist aan de lijn kon krijgen die bijvoorbeeld vond dat hij niet snel genoeg geholpen werd. Maar geen nood. De telefonisten, die hun werk anoniem verrichtten, werden beschermd door uitstekende arbeidsvoorwaarden en als er een chef aan te pas moest komen, stond hij of zij de betreffende journalist zuchtend te woord en daarna ging men weer over tot de orde van de dag. Een groot verschil met de omstandigheden van de huidige omroepmedewerkers.
De personeelskrapte in veel bedrijven, en dan vooral bij bedrijven waar snelheid en resultaat belangrijk zijn, nopen directies tot meer efficiency. Een bekend bedrijf in de dienstverlenende sector heeft zo zijn klantenservice moeten beperken tot een chatfunctie via internet en een noodlijn die alleen gebeld kan worden bij storingen. Maar natuurlijk gaat er wel eens iets mis en dan zijn het met name de mannen (ja, meestal mannen) die denken dat zij als stampvoetende pubers tekeer kunnen gaan tegen de medewerker van een meldkamer of callcenter.
Ook assistenten van huisartsen krijgen het nodige over zich heen, omdat veel cliënten ‘nu’ geholpen willen worden en soms pas na dagen een afspraak kunnen krijgen. Maar terug naar vroeger, het ouderwetse spreekuur, is niet meer mogelijk. Het zou voor propvolle wachtkamers zorgen en veel gemor onder de wachtenden (‘ik wacht al een uur en ik was eerder!’). Een familielid van mij, een gedreven leraar met hart voor de zaak, stopte na jaren als coördinator van de brugklassen. Niet vanwege de leerlingen, maar vanwege de veeleisende ouders die hem in veel gevallen op hoge toon wel eens de waarheid kwamen vertellen.
Grensoverschrijdend gedrag, schelden, of als een idioot tekeer gaan is niet alleen beperkt tot de social media of bijvoorbeeld ‘Hilversum’. In een maatschappij waarbij veel mensen menen recht te hebben op directe service (‘ik heb er voor betaald !’) of stampvoetend te keer gaan omdat ze hun zin niet krijgen is er in ieder geval behoefte om eens massaal pas op de plaats te gaan maken. Vooral in Nederland, waar de bewoners niet bepaald bekend staan om hun fijnbesnaarde manier van omgaan met elkaar. Daarnaast mogen we verwachten dat er van sommige groepen een voorbeeldfunctie uitgaat, zoals ‘Hilversum’. Maar wanneer bijvoorbeeld ook Tweede Kamerleden elkaar publiekelijk voor rotte vis uitmaken, is er nog een lange weg te gaan.
(Trouw (Opinie) maandag 12 februari 2024)
- Posted in: Geen categorie
