Apartheid in Limburg
Zwaar gesluierde vrouwen die met hun kinderen op een paar meter afstand achter manlief aan komen sjokken, het was even wennen. We bevonden ons hier niet in de één of andere Vogelaar-wijk in de Randstad, maar in een bungalowpark in het uiterste zuiden van ons land, met de onvermijdelijke Plaza in het centrum waar de lauwwarme dampen vanuit het overdekte zwembad je tegemoet walmen, en een poster je oproept om vooral de gezellige familieavond met Bollo de Beer niet te missen. De omgeving was prachtig en we hebben genoten, maar opvallend was het wel, al die grote groepen overduidelijk orthodox islamitische gasten uit het één of andere Arabische land. De begroetingsfolder uit de informatiemap van Landal Greenparks had ons al subtiel geïnformeerd. ‘Ons park kent aan parkgasten een variëteit aan nationaliteiten. Zo zijn er tijdens uw verblijf o.a. Nederlandse, Duitse, Belgische en Arabische mensen te gast. Elke nationaliteit heeft haar eigen gebruiken en gewoonten die per land van afkomst natuurlijk verschillen. We hopen dat iedereen een beetje rekening met elkaar houdt en begrip voor elkaar toont.’
De natuurgids met wie we een wandeling in de omgeving maakten, een echte Vaalsenaar die het park al jaren kende, gaf uitleg. Arabieren uit landen als Jordanië en Saoedi-Arabië – zelf wist hij het ook niet precies – kwamen één keer per jaar voor een uitgebreide check-up naar het grote en in binnen- en buitenland zeer goed bekend staande ziekenhuis in Aachen, de Aachener Klinikum; het complex was vanaf de heuvels van het vakantiepark goed te zien. ‘Ze worden in een afgeschermd gedeelte van het park bij elkaar gehuisvest,’ vertelde hij, ‘en gaan dan af en toe in busjes naar Aachen. En ze maken er ook een beetje vakantie van.’ ‘Dat afgeschermd zijn was maar goed ook,’ ging de gepensioneerde mijnwerkerszoon verder, ‘want je wilt niet weten hoe de boel er uit ziet na die augustusmaand. En hoe het ruikt! Als ze weg zijn, hangt er in alle huisjes nog steeds een zware, zoete parfumlucht. Door het gebruik van lichaamsoliën zitten er overal vlekken op de muren en de meubelen. En als klap op de vuurpijl worden veel meubels domweg vernield. De kinderen dansen op de bedden of slaan de stoelen gewoon kapot. Na het verblijf van de Arabieren wordt de inventaris altijd gewoon helemaal vervangen. Ongelofelijk, maar waar. Maar ja, ze betalen meer dan het driedubbele voor hun verblijf dan wat u betaalt.’
In hoeverre de details van het verhaal allemaal kloppen, weet ik niet, maar de kern zal wel enige waarheid bevatten. Rijke Arabieren willen een medische APK en kiezen voor Deutsche Gründlichkeit. Moet er ook nog even een verblijf geregeld worden en zo’n vakantiepark in de buurt is dan wat handig, kunnen de kinderen zich ook nog een beetje vermaken. ‘We betalen er goed voor en verder niet zeuren’.
Het bovenstaande leert ons twee dingen. Zij hebben geld. Zij, dat zijn Arabieren, dat is de Mexicaan Carlos Slim die KPN opkoopt, dat is het Indiase Tata Steel dat Hoogovens heeft opgekocht, zij, dat zijn de Chinezen die wijngaarden in Frankrijk en vastgoed in Engeland en noem maar op kopen. En als zij, dat wil zeggen de rijken uit landen waar het verschil in inkomen misschien groter is dan hier, bij ons willen investeren, dan zullen wij naar hen moeten luisteren. Want wie betaalt, bepaalt. We zullen dus hoe dan ook een toontje lager moeten zingen.
Maar ja, die Arabieren en de omgang met hun vrouwen hè, of die stinkendrijke Mexicaan die zo maar even de toekomst van ons oude, vertrouwde KPN bepaalt, moeten we dat nu allemaal maar toelaten? denken u en ik misschien stiekem een beetje. We hebben vanuit het westen, en zeker vanuit Nederland, lang genoeg betweterig met het opgeheven vingertje gezwaaid, en het is goed dat er aan die arrogantie een einde komt. Dat is wat anders dan je principes helemaal loslaten. De rechtsstaat die Nederland is, en die in het algemeen iets zegt over gelijke rechten voor vrouwen of zaken als corruptie verbiedt, zullen we recht overeind moeten houden. Tegelijkertijd moeten we accepteren dat wij het niet meer voor het zeggen hebben, al was het maar omdat de Mexicanen, de Arabieren, de Chinezen, de Zuid-Afrikanen en de Brazilianen ook (en veel!) geld hebben. Dan is de oplossing van een fluïde en tijdelijke, niet-officiële en nieuwe vorm van bescheiden Apartheid zoals in Vaals zo gek nog niet. Zij daar, wij hier, en op de Plaza kom je elkaar tegen en drinken we een kop koffie.
- Posted in: Geen categorie
