Sprokkelbejaarde
Vorig weekend stond er een huilerig stukje op de opinie-pagina van de NRC dat deze krant eens op zou moeten houden met het bashen van gepensioneerden. Want, zo was het verhaal, dankzij al die gepensioneerden floreren musea, schouwburgen en concertzalen. Aggut, wat schattig. Zoals iedereen weet die de laatste tijd wel eens een krant heeft opgeslagen of een nieuwsrubriek op de TV heeft gezien, is pensioen een luxe. Een verdiende luxe misschien voor velen die hard gewerkt hebben, maar tijden veranderen. De tijd dat je veertig jaar braaf en hard gewerkt had bij één of twee bazen om op je 65e met pensioen te gaan (‘En dat u maar een hele dure mag worden voor het pensioenfonds’) is echt voorbij.
Werkloos of moeilijk aan het werk komen in de jaren ’80 (‘wij hebben tweehonderd brieven op de vacature voor een leraar gehad’) (=geen of late pensioenopbouw), ontslag op latere leeftijd (=hoger pensioen valt weg vanwege rente op rente), een tijd in het buitenland vertoeft (geen AOW-opbouw), AOW-gat voor mensen die na 1950 geboren zijn (geen partnertoeslag), latere AOW-leeftijd: het zijn allemaal redenen waarom er steeds meer mensen zijn die niet of in ieder geval niet volledig met pensioen zullen gaan. Kortom, wij verwelkomen de sprokkelbejaarde. De sprokkelbejaarde is iemand van ergens tussen de 65 en 75 die het wel wat rustiger aan wil doen, maar die zijn of haar inkomen bij elkaar moet zien te sprokkelen met wat AOW, wat pensioen wellicht, en, inderdaad, werk. Het is dus belangrijk dat er meer en gunstige parttime banen beschikbaar zijn en dat er een relatief gunstig belastingtarief komt voor deze sprokkelbejaarden, die geen tijd (en geld) hebben om naar museum of concert te gaan. Want nadat zij folders hebben rondgebracht, ergens hebben opgepast of een adviesklusje hebben gedaan, zijn ze allang blij dat ze de stramme ledematen mogen strekken om te genieten van hun echt verdiende rust. (En dat is iets anders dan wel verdiende rust).
- Posted in: Geen categorie
